Σαν σήμερα, στις 27 Ιανουαρίου 1945, πριν από 71 χρόνια, ο ‘κόκκινος στρατός’ (πρ. Σοβιετικός Στρατός) εισέβαλε στο ναζιστικό στρατόπεδο εξόντωσης του Άουσβιτς.
Το στρατόπεδο του Άουσβιτς ήταν το αποτρόπαιο πρότυπο «της βιομηχανίας του θανάτου», το καμάρι της ταχύρρυθμης «εκκαθάρισης της άριας γερμανικής φυλής από άλλες φυλετικές προσμίξεις» με τη βοήθεια των τότε υπερσύγχρονων διατρητικών μηχανών της ΙΒΜ.
Αυτή την ημέρα καθιέρωσε η γερμανική πολιτεία το 1996 ως Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος των Εβραίων, αλλά και ως Ημέρα Μνήμης του ‘γερμανικού άγους’, της πιο βάρβαρης, μεθοδικής, μαζικής εξόντωσης ανθρώπων.
Την ημέρα αυτή επέλεξε και η ελληνική πολιτεία για να τιμήσει τη μνήμη των 58.885 Ελληνοεβραίων που εξοντώθηκαν από τους ναζί, εκ των οποίων οι 52.185 εξοντώθηκαν στο Άουσβιτς (Χάγκεν Φλάισερ, Στέμμα και Σβάστικα, σελ. 348).
Έτσι η 27η Ιανουαρίου είναι η Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος των Εβραίων.
Είναι όμως και «Ημέρα Ευθύνης και Εγρήγορσης» για όλους εμάς που ζήσαμε τις φρικαλεότητες των νεοναζί, τη δολοφονία 5 συναθρώπων μας στο Ζόλιγκεν πριν από 23 χρόνια, και τα τελευταία δέκα χρόνια τις δολοφονίες 9 Τούρκων, ενός Έλληνα και μιας αστυνομικού καθώς και τη βομβιστική επίθεση στην Keupstraße της Κολωνίας από τη νεοναζιστική οργάνωση NSU. Για όλους εμάς που βιώνουμε την ακροδεξιά προσπάθεια χειραγώγησης της κρίσης στο προσφυγικό.
Στο πλαίσιο αυτό είναι καλό να υπενθυμίσουμε την ιστορική πραγματικότητα για δύο μόνιμα ερωτήματα που αφορούν στο Ολοκαύτωμα των Εβραίων:
Πρώτο ερώτημα: Γιατί διασώθηκαν τόσοι λίγοι Ελληνοεβραίοι από την κοινότητα της Θεσσαλονίκης, τη μητρόπολη του εβραϊκού πολιτισμού στα Βαλκάνια; Continue reading
