Σαν σήμερα, στις 27 Ιανουαρίου 1945, πριν από 71 χρόνια, ο ‘κόκκινος στρατός’ (πρ. Σοβιετικός Στρατός) εισέβαλε στο ναζιστικό στρατόπεδο εξόντωσης του Άουσβιτς.

Το στρατόπεδο του Άουσβιτς ήταν το αποτρόπαιο πρότυπο «της βιομηχανίας του θανάτου», το καμάρι της ταχύρρυθμης «εκκαθάρισης της άριας γερμανικής φυλής από άλλες φυλετικές προσμίξεις» με τη βοήθεια των τότε υπερσύγχρονων διατρητικών μηχανών της ΙΒΜ.

Αυτή την ημέρα καθιέρωσε η γερμανική πολιτεία το 1996 ως Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος των Εβραίων, αλλά και ως Ημέρα Μνήμης του ‘γερμανικού άγους’, της πιο βάρβαρης, μεθοδικής, μαζικής εξόντωσης ανθρώπων.

Την ημέρα αυτή επέλεξε και η ελληνική πολιτεία για να τιμήσει τη μνήμη των 58.885 Ελληνοεβραίων που εξοντώθηκαν από τους ναζί, εκ των οποίων οι 52.185 εξοντώθηκαν στο  Άουσβιτς (Χάγκεν Φλάισερ, Στέμμα και Σβάστικα, σελ. 348).

Έτσι η 27η Ιανουαρίου είναι η Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος των Εβραίων.

Είναι όμως και «Ημέρα Ευθύνης και Εγρήγορσης» για όλους εμάς που ζήσαμε τις φρικαλεότητες των νεοναζί, τη δολοφονία 5 συναθρώπων μας στο Ζόλιγκεν πριν από 23 χρόνια, και τα τελευταία δέκα χρόνια τις δολοφονίες 9 Τούρκων, ενός Έλληνα και μιας αστυνομικού καθώς και τη βομβιστική επίθεση στην Keupstraße της Κολωνίας από τη νεοναζιστική οργάνωση NSU. Για όλους εμάς που βιώνουμε την ακροδεξιά προσπάθεια χειραγώγησης της κρίσης στο προσφυγικό.

Στο πλαίσιο αυτό είναι καλό να υπενθυμίσουμε την ιστορική πραγματικότητα για δύο μόνιμα ερωτήματα που αφορούν στο Ολοκαύτωμα των Εβραίων:

Πρώτο ερώτημα: Γιατί διασώθηκαν τόσοι λίγοι Ελληνοεβραίοι από την κοινότητα της Θεσσαλονίκης, τη μητρόπολη του εβραϊκού πολιτισμού στα Βαλκάνια;

Για το περίεργο αυτό φαινόμενο, σε αντίθεση με τις πόλεις της υπόλοιπης Ελλάδας, ο Μωυσής Κωνσταντίνης, πρώην πρόεδρος του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδας, εκτιμά πως «ο εβραϊκός πληθυσμός της Θεσσαλονίκης ήταν μεγάλος και ήταν δύσκολο να κρυφτεί ή να φυγαδευτεί. Εξάλλου πρέπει να λαμβάνουμε υπ” όψιν μας ότι οι Γερμανοί τους ξεγέλασαν. Κανείς από τους Εβραίους που ταξίδευε για την Πολωνία δεν ήξερε ότι οδηγείται στο θάλαμο αερίων, στην εξόντωση» (συνέντευξη Μ. Κωνσταντίνη στη γράφουσα τον Ιανουάριο του 2005).

Η ιστορική έρευνα επιβεβαιώνει και τα δύο επιχειρήματα. Συγκεκριμένα ο ιστορικός Χάγκεν Φλάισερ αναφέρει ότι οι ναζί για να ξεγελάσουν τους Εβραίους τους διέταξαν «να καταγράψουν και τον αριθμό των σκύλων τους». «Υπήρχε μια συνειδητή, παραπλανητική τακτική και σταδιακή κλιμάκωση των μέτρων».

Παράλληλα όμως οφείλουμε να αποδεχθούμε και το άλλο τεκμηριωμένο επιχείρημα του κ. Φλάισερ πως οι Σεφαραδί «αποτελούσαν ένα πολιτιστικό και γλωσσικό ξένο στοιχείο που δεν αφομοιώνονταν εύκολα», ζούσαν επομένως σε μια δική τους κοινωνία, χωρίς ισχυρούς δεσμούς με τον κοινωνικό περίγυρο.

Ο μεγάλος αριθμός του εβραϊκού πληθυσμού στη Θεσσαλονίκη λοιπόν μαζί με τη παραπλανητική τακτική των ναζί και τους χαλαρούς δεσμούς των Σεφαραδί με την ντόπια κοινωνία διευκόλυναν την εξόντωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης.

Δεύτερο ερώτημα: Πως μεταφέρθηκαν τόσες μεγάλες μάζες ανθρώπων από τη μία άκρη της Γερμανίας ή και της Ευρώπης στην άλλη, «με κίτρινο άστρο στην καρδιά και αριθμό στο χέρι;»

Γι’ αυτό το κίτρινο άστρο στην καρδιά, γι’ αυτόν τον χαραγμένο αριθμό στο χέρι φρόντιζαν οι μηχανές διάτρησης της ΙΒΜ, τις οποίες προμηθευόταν το ναζιστικό καθεστώς κατ’ ευθείαν από τη γερμανική θυγατρική DEHOMAG.

Τί έκαναν οι μηχανές διάτρησης της IBM;

Κατ’ αρχήν το κίτρινο άστρο τοποθετούνταν μόνον αφού επιβεβαιωνόταν η εβραϊκή ταυτότητα του πολίτη. Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ο αριθμός που ήταν χαραγμένος στο χέρι κάθε κρατούμενου συνιστούσε «την καταγεγραμμένη ταυτότητά του», όπως την αποτύπωνε το διάτρητο δελτίο της ΙΒΜ: κάθε τρυπούλα του αντιπροσώπευε κάποιον αριθμό, ο οποίος με τη σειρά του σήμαινε κάτι πολύ συγκεκριμένο: π.χ. το 8 σήμαινε «καταγεγραμμένος εβραίος», ο αριθμός 2 σήμαινε: «εξόντωση», ο αριθμός 5: «αυτοκτονία» κλπ.

Ο κάθε αριθμός αντιστοιχούσε δηλαδή σε έναν και μοναδικό κρατούμενο και κωδικοποιούσε όχι μόνο τα προσωπικά του στοιχεία (όνομα, επίθετο, κατοικία), αλλά και την ιδεολογία, τη θρησκεία και τον τρόπο  με τον οποίο προγραμματιζόταν η εξολόθρευσή του.

Τα επεξεργασμένα στοιχεία διοχετεύονταν ήδη από το 1934 στις τοπικές υπηρεσίες, στα αρμόδια υπουργεία και οργανώσεις, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε όλο το φάσμα της οικονομίας, της πολιτικής, της δημόσιας ζωής και της δημόσιας διοίκησης. Με τις μηχανές διάτρησης της ΙΒΜ, τα κομπιούτερ της εποχής, και το μοναδικό για την εποχή του σύστημα κωδικοποίησης και αποθήκευσης στοιχείων, ήταν δυνατή η εκκένωση ολόκληρων περιοχών από τους εβραίους ή η μετακίνησή τους από το ένα  μέρος της Γερμανίας στο άλλο, χωρίς λάθη, γρήγορα και συγκεκριμένα.

Κάτι που συνεχίστηκε τουλάχιστον μέχρι και τον Ιανουάριο του 1945 και στις υπό κατοχή ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό έγινε και στην Ελλάδα, όπου για πρώτη φορά καταγράφηκε ο πληθυσμός ανάλογα με τη θρησκευτική του πίστη.

Με αυτή την τεχνολογική υποδομή ο στόχος του ναζιστικού καθεστώτος να εξοντώσει τους Εβραίους της Ευρώπης ήταν πρακτικά εφικτός, δηλαδή ρεαλιστικός. Αλλά, στο μεταξύ, ο Χίτλερ ηττήθηκε.

Το Ολοκαύτωμα των Εβραίων αριθμεί σύμφωνα με τα διασωθέντα, αν και ελλιπή, στοιχεία των ναζιστικών αρχείων τουλάχιστον 6 εκατομμύρια θύματα, εις πείσμα όσων υποστηρίζουν τα αντίθετα.

Τιμής ένεκεν αναφέρουμε μόνον τους αριθμούς των θυμάτων από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά τόπο καταγωγής:

165.000 από τη Γερμανία, 65.000 από την Αυστρία, 32.000 από τη Γαλλία και το Λουξεμβούργο, πάνω από 100.000 από την Ολλανδία, 58.885 από την Ελλάδα, 60.000 από την πρώην Γιουγκοσλαβία, πάνω από 140.000 από την πρώην Τσεχοσλοβακία, 500.000 από την Ουγγαρία, 2.200.000 από την πρώην Σοβιετική Ένωση και 2.700.000 από την Πολωνία.

Βιβή Παπαναγιώτου

Για περισσότερες πληροφορίες: Wolfgang Benz, Der Holocaust, / W. Benz, hrsg., Dimension des Völkermords. Die Zahl der jüdischen Opfer des Nationalsozialismus, / Till Bastian, Ausschwitz und die ‘Ausschwitz-Lüge‘ – Massenmord und Geschichtsfälschung, u.v.a.

Για την ΙΒΜ: αναλυτικά στο βιβλίο του Αμερικανοεβραίου Edwin Black: IBM und der Holocaust, 2002 / πρόκειται για την πιο πλήρη και εμπεριστατωμένη μελέτη για τη διαπλοκή του αμερικανικού ομίλου ΙΒΜ με το ναζιστικό καθεστώς και τη συμβολή του στην εξολόθρευση των Ευρωπαίων Εβραίων. Σημείωση: ο επικεφαλής της IBM ήταν Αμερικανοεβραίος.