Η κατάλυση της Δημοκρατίας πριν από 47 χρόνια ήταν ένα τραυματικό εθνικό βίωμα που δεν ξεχνιέται και δεν εξωραΐζεται στην πορεία του χρόνου. Όχι μόνο επειδή η μαύρη επταετία κατέληξε στην τραγωδία της Κύπρου, αλλά επίσης επειδή η πατρίδα μας έχασε πολύτιμο χρόνο πηγαίνοντας πίσω, αντί για μπροστά.

Προκαλεί πάντα δέος ο αγώνας όσων αντιστάθηκαν στη χούντα χάνοντας άλλοι τη ζωή τους, άλλοι την ελευθερία και την υγεία τους, όλοι τους τη βολική ησυχία που προσφέρει η απάθεια και η σιωπή.

Σε μέρες όπως η σημερινή θυμόμαστε ότι η Δημοκρατία δεν μας χαρίστηκε, αλλά κατακτήθηκε και δεν υπάρχει χωρίς δουλειά πολλή.