Η επέτειος από την εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι πάντα μια ευκαιρία για συλλογική περίσκεψη και προσφέρεται για νέες αναγνώσεις μιας μεγάλης στιγμής της ελληνικής ιστορίας.

Είναι το γεγονός τόσο σημαντικό και τόσο πυκνό σε μηνύματα που μπορείς κάθε φορά να βλέπεις άλλες διαστάσεις και να ανακαλύπτεις το βάθος ενός έτσι κι αλλιώς συγκλονιστικού νοήματος.

Θα επιλέξω φέτος να σταθώ στην τελευταία κραυγή των εξεγερμένων του Πολυτεχνείου: “Είμαστε άοπλοι». Ο αγώνας τους ήταν αποφασιστικός και δυναμικός αλλά ειρηνικός, δεν προέταξαν βία, υπέστησαν βία. Έδωσαν μια ηρωϊκή μάχη για τη δημοκρατία, η οποία αποτελεί και θα αποτελεί σημείο αναφοράς για τη νέα γενιά και ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, κατάφεραν να κερδίσουν παλλαϊκή αποδοχή και το σεβασμό κάθε πολίτη.

Ο τρόπος με τον οποίο διεκδίκησαν την ελευθερία όλων μας και πήραν πάνω τους τη συλλογική υπόθεση είναι βαθιά διδακτικός  – πέρασαν σαράντα χρόνια και ακόμη προκαλεί συγκίνηση και δέος η εικόνα των άοπλων μπροστά στα τανκς.